در دل جنگ تحمیلی ایران و عراق، در کنار رزمندگانی که برای مقابله با دشمنان می‌جنگیدند، گروهی دیگر از جوانان و مردان شجاع وجود داشتند که نه با اسلحه، بلکه با دستانی پر از ایثار و دلی سرشار از فداکاری، به یاری هم‌رزمان خود می‌شتافتند. این گروه، امدادگران بودند؛ فرشتگان بی‌ادعایی که در آتش و خون، جان‌های بسیاری را نجات دادند.

‌ 

امدادگران، هم از میان نیروهای هلال احمر، هم از درون سپاه، ارتش و جهاد سازندگی برخاسته بودند. آن‌ها با کمترین امکانات، در سخت‌ترین شرایط، در کنار مجروحان جنگی حاضر می‌شدند. بسیاری از آن‌ها، حتی در شرایطی که پزشکان هم جرأت نزدیک شدن به خطوط مقدم جنگ را نداشتند، به جبهه‌ها رفته و جان‌ها را از چنگ مرگ می‌رهاندند.

امدادگران، هم از میان نیروهای هلال احمر، هم از درون سپاه، ارتش و جهاد سازندگی برخاسته بودند. آن‌ها با کمترین امکانات، در سخت‌ترین شرایط، در کنار مجروحان جنگی حاضر می‌شدند. بسیاری از آن‌ها، حتی در شرایطی که پزشکان هم جرأت نزدیک شدن به خطوط مقدم جنگ را نداشتند، به جبهه‌ها رفته و جان‌ها را از چنگ مرگ می‌رهاندند.

آن‌ها بدون اسلحه و با تنها یک جعبه کمک‌های اولیه، در دل میدان‌های مین، در نزدیکی گلوله‌های توپ و ترکش‌ها می‌دویدند تا مجروحان را از خطر مرگ نجات دهند. در بسیاری از مواقع، خودشان نیز در این راه جان باختند. شهادت امدادگران، گاهی به‌عنوان یک اتفاق فرعی در تاریخ جنگ به نظر می‌رسد، اما این فداکاری‌ها نه تنها فراموش‌نشدنی است، بلکه نیاز به بازنگری و ارج‌گذاری بیشتری دارد.

یکی از جنبه‌های مهم فعالیت امدادگران در دوران جنگ، انتقال مجروحان به بیمارستان‌ها و درمانگاه‌های صحرایی بود. بیمارستان‌هایی که بسیاری از آن‌ها هدف بمباران‌های هوایی دشمن قرار می‌گرفتند. در این شرایط، امدادگران بدون هیچ چشم‌داشتی به‌دنبال نجات جان‌های دیگران بودند. در واقع، آن‌ها از خود گذشته و در دل آتش دشمن، دست به ایثار می‌زدند.

 امدادگران در شرایط بحرانی جنگ، علاوه بر پشتیبانی از رزمندگان، در برخی مواقع نقش‌هایی چون پشتیبانی اطلاعاتی و کمک به حفظ روحیه در جبهه‌ها را نیز ایفا می‌کردند. آن‌ها حتی در شرایطی که امکان درمان نداشتند، با دستان خود مجروحان را از دل آتش بیرون می‌آوردند تا در فرصتی مناسب درمان‌های اولیه انجام شود.

امروز، کنگره‌های یادبود شهدای امدادگر، یکی از راه‌های شناخته‌شدن و ارج‌گذاری به این قهرمانان گمنام است. این کنگره‌ها، فرصتی برای بازخوانی خاطرات و رشادت‌های امدادگرانی است که بسیاری از آن‌ها برای نجات جان یک هم‌رزمی، جان خود را فدای وطن کردند.

 این کنگره‌ها نه تنها یاد آن‌ها را زنده نگه می‌دارد، بلکه می‌تواند الهام‌بخش نسل‌های جدید باشد. فراموش نکنیم که شهدای امدادگر، نه تنها در دوران جنگ، بلکه در حوادث طبیعی مانند زلزله‌ها، سیل‌ها و بحران‌ها نیز به‌عنوان پیشگامان امداد حضور دارند. آنان همیشه در جبهه‌های مختلف خدمت به بشریت، بدون هیچ‌گونه چشم‌داشت و تنها به انگیزه کمک به انسان‌ها، حضور می‌یابند. 

در پایان، بیاییم یاد و خاطره امدادگران را همیشه زنده نگه داریم و از آنان به‌عنوان الگوهای ایثار، فداکاری و خدمتگزاری به جامعه یاد کنیم.